Człowiecza dola

Dzień za dniem umyka, ponury, bez słońca,

Wlecze się w nieskończoność, bez kresu, bez końca;

Smutek duszę ogarnia i dziwna tęsknota,

Zamieszkała w mym sercu i w bólu się miota.

Samotność doskwiera, obojętność ludzi,

Co zajęci sobą, nic ich nie obchodzi,

Że ktoś gdzieś wygląda przez okno, stęskniony

Obecności drugiego człowieka spragniony.

Smutna dolo moja, o dolo człowieka,

Co to z utęsknieniem na ratunek czeka,

Tylko w Bogu nadzieja, tylko w Nim otucha,

On jest zawsze ze mną i modlitw wysłucha!